Co frío pónseme
pequena
e engrullada,
encollidiña, moldeable e amorosa
coma unha miñoca ante a morte.
Nesa posición, indefensa,
gústame acariciala,
sentir o seu tacto,
as súas cartilaxes xelatinosas
abeiradas entre as mans
até que, pouco a pouco,
coa calor do sangue,
recobra a forza indomesticable
e aburrida
que a predispón
para o sexo.
Para o verso.
Non temos lector@s e por iso
estamos a salvo das tentacións do mundo.
Pechade, por favor, as portas
da poesía.
Que non nos vexan os inimigos.
Na liña do horizonte somos
un diminuto punto
invisible
de silencio.
Somos un ourizo
que sabe protexerse.
O cambio climático poderá
destruír o mundo, pero
@s poetas sempre
estamos a salvo.
Sobrevivimos.
Sobrevivimos
Non me apetece escribir
os versos máis serios esta noite;
escribir, por exemplo,
a poesía anda perplexa e
cabalga o desconcerto
no trazo da túa/miña man.
Só quero escribir
de nada.
Iso é todo.
Non me apetece, é certo,
pero talvez os escriba.
Aínda que se poña tan rimbombante
a poesía e tan enorme o baleiro
que a miña alma se contente
con saber que escribo.
Verde que te quero verde
FEDERICO GARCÍA LORCA
Noto
que a madureza
enche
os meus poemas
co pouso
resabido,
escéptico
e acedo
da retranca e
con todo
preferiría
a insultante
inconsciencia
do poema
aínda verde.
Onde ole a merda, ole a existencia
ANTONIN ARTAUD
Cando non me saen
os poemas
lembro
os momentos
en que estou
estrinxido.
Por máis forza
que faga
só consigo
que asome un delicado
fío de merda.
-:-)
A poesía agacha
no seu sangue
a palabra hipócrita
dos curas pederastas;
é vella, burlona,
barriguda
e está corrupta
desde
o primeiro
ata o
último
verso
de deus e do carallo.
http://franalonso.blogspot.com.es/2014/01/a-xeito-de-poema-pornografico.html
Pero que son os poetas?
Coñezo xente que escribe versos e recita versos
e se chaman poetas,
pero eu na vida escribín senón sangue,
nin recitei nada
que antes non se untase en cuspe
ANTÓN LOPO
